Άσε το ποτό να μπει
Ξεφυλλίζοντας περιοδικά για την Αθήνα και τις συνήθειές της μπορούμε να ανακαλύψουμε κρυμμένες γωνιές της που μέχρι τώρα δεν γνωρίζαμε και να περιηγηθούμε σε κοσμοβριθή στέκια,εισπνέοντας και πάλι τον αέρα τής συνάφειας.Καθώς τα διαβάζουμε,αποκομίζουμε την εντύπωση πως μια ατέλειωτη γιορτή λαμβάνει χώρα στην πόλη και εμείς,οι τυχεροί αναγνώστες,κρατάμε στα χέρια μας τις πολύτιμες προσκλήσεις.
Μόνο που υπάρχουν και ανθρώπινες μινιατούρες που δεν μετέχουν σε αυτό το διόραμα τής καλοπέρασης.Μοναχικοί,πένητες και αλαφροήσκιωτοι συχνάζουν σε μέρη που δεν αναφέρονται σε κανένα αφιέρωμα.Λόγω κάποιας ψυχικής συγγένειας αλλά και εξαιτίας της οικονομικής μου δυσπραγίας,αφήνω κάποιες φορές τα βήματά μου να με οδηγούν στα στέκια τους.Ομολογώ πως μου λείπουν τα ποτήρια με το dry martini και το ιρλανδέζικο ουίσκυ πίσω από την τζαμαρία του Au revoir,τα pints τής "Guiness" με θέα την Ακρόπολη και τα καραφάκια στα ουζερί των Εξαρχείων,όμως δεν έχω παράπονο.Εξίσου απολαμβάνω το ποτό μου στα παγκάκια τού σταθμού Λαρίσης,κάτω από εκείνα τα φώτα που θυμίζουν Hopper.
Καθώς μάλιστα ο καιρός ευδιάζει και τα βράδια αρχίζουν να γλυκαίνουν,μου αρέσει να χαζεύω την κίνηση τού κόσμου στην αποβάθρα,προσπαθώντας να νιώσω για λίγο τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους,σαν ένα μικρό παιδί που πασχίζει να κόψει από κλαδί νεραντζιάς ένα λεπτό άνθος για να το μυρίσει όμως το βραχύ κορμάκι του δεν του το επιτρέπει.
Έτσι κι απόψε το βράδυ,επιστρέφοντας στο σπίτι,πέρασα μια βόλτα από εκεί.Ο χρόνος περνάει αργά καθώς περιμένεις τα τρένα,σε αντίθεση με τα αγορασμένα από το περίπτερο κουτάκια της μπίρας που αδειάζουν γρήγορα.Έχει μια ωραία ησυχία,φυσάει λίγο και ο αέρας μυρίζει όμορφα,η σελήνη ανατέλλει αργά,λούζοντας στο μελαγχολικό της φως τις απέναντι πολυκατοικίες.
Το σκηνικό στον σταθμό απαράλλαχτο για δεκαετίες.Το ίδιο παλιό κτήριο,οι ίδιοι ήχοι ανακοινώσεων,ο γνώριμος θόρυβος των συρμών πάνω στις ράγες,η βοή από τους επιβάτες που πάνε και έρχονται.
Ίσως κάποιοι από αυτούς να συγκρατήσουν φευγαλέα την εικόνα ενός loser που,ανάμεσα σε άλλους παρίες,παρακολουθούσε με τρυφερή περιέργεια τις σκηνές αποχαιρετισμού ή ανταμώματος,τις στιγμές ευτυχίας και λύπης,μέχρι να αποχωρήσει από τον σταθμό τρεκλίζοντας,νιώθοντας πως και το δικό του τρένο είχε πια φύγει χωρίς και ο ίδιος να θυμάται πού πηγαίνει.
posted by still ill @ 10:51 AM
4 Comments:
ένας άνθρωπος κάπου στην Αθήνα;
σαν να λέμε έβρεξε, μα ποια σταγόνα ήμουν.
Χμμ,δεν θα το έλεγα.Το θέαμα της βροχής με γοητεύει σαν όλο,χωρίς να με ενδιαφέρουν τα στοιχεία που τη συνθέτουν,αντιθέτως στο ανθρώπινο ποτάμι,οι μικρές του σταγόνες,τα επιμέρους,είναι αυτά που με συναρπάζουν.
Ασπρισες η ιδέα μου είναι ?
Καλημέρα :)
Καλησπέρα houli_v.
Απλώς δεν μου πήγαινε πια το μαύρο,όπως νομίζω πως δεν μου πηγαίνει πλέον και το ίδιο το ιστολόγιο.
Επομένως,για να σχολιάσω και στο τελευταίο σου σημείωμα,μάλλον πρόκειται για επιδημία.
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home